Doğarken alınıyor aslında umutlarımız ve sisli güneşin ardına bırakılıveriyor tüm geleceğimiz. Oradan çıkartıp almak ise öylesine bir çaba gerektiriyor ki, biraz gayret edip çalışmaya başladığımızda da, zamanın bir yerinde anında bıkıveriyor ve bir başak yola giriveriyoruz.

Evet sosyal aktiviteler. Ben emekli olmadan önce yirmi dört saat yetemezdi bana. Öylesine doluydu ki günlerim. Çocuklar için, muhtaçlar için, engellier için, çevre için v.s çalışıyor her yere koşuyor, (bir de iş kadını olduğumu düşünürseniz) akşam eve geldiğimde yorgunluktan yatağı zor buluyordum. Emekliye ayrılmadan üç yıl önce, iş yerimde yaşadığım olumsuzluklar, siyasi baskılar, yüzünden yalnız kendime zaman ayırmaya başladım. Bu arada da bana yardımcı olabilecek dostlarımın birer birer çevremden yok olduğunu gördüm. Bir de en yakın dostlarımın, yani kardeşim dediğim, onların sorunları yüzünden iş yerinde papaz olduğum kişiler bile çıkarları uğruna beni satmaya başladıklarında en büyük acıları yaşadım. O zaman ilk söylediğim söz ( ben ne için mücadele vermişim) demek oldu. Üç yıl zor dayandım. Sağlık sorunlarım nedeniyle hastaneden çıkamaz oldum ve bu süre içinde çıkar ilişkileri içine giren insanların çevremden birer birer yok olduklarını anlamak ise psikolojik anlamda çok daha büyük yıkım yaptı bende. Sonunda emekli oldum. Evimdeydim. Sağlığım düzeldi ve kendimi bulum. Ama bir yıl sonra bana siyasi nedenler dolayısı ile iş yerinde sırt çevirenlerin birer birer hayatlarının havolduğunu ve benden yardım istediklerini, özür dilediklerini görmek midemi bulandırdı ve inanın bana şimdi yalnız engelliler derneği ile ugraşıyorum diğerlerinden tamamen ayrıldım ve çevremdeki mukelamunları temizledim. O insanlar için hiç bir şey yapmaya değmediğini görmek içimi acıtsa da, yardım elimi çektim. Bundan sonra ne olur bilimiyorum ama biraz daha toparlanmam gerek geliba.

Şimdi şiirnizi ve hikayesi bölümünü okuduğumda sizinle paylaşıverdim yaşadığım olayların küçük bir bölümünü. Teşekkür ediyorum paylaşımınız için. Saygılar yüreğinize