Tam da böyle söylemiştim
Son sözcüklerin sonrası kendime
Bir gün dedim gelirsen
Bulacaksın beni sahilde yürürken

Ama
İçimi öyle kanattın ki
Öldürdün yaşlı beden de seni bekleyen sevgiyi

Bu gün çok canım yandı
O kadar kimsesiz ve çaresizdim ki
Ya da öyle hissediyordum
Sadece sıcak bir dost eline ihtiyacım vardı artık
Belki de sadece biraz maneviyat
Çaresizim çok endişeliyim diye

Biraz çare ya da biraz teselli bekledim
Bir baktım ki yoksun
Sana olan tek pamuk ipliği bağım
Sadece telefon ,
O da sessiz

Hep tedirginliğini hissettirdin
Asla bana güvenmedin
Ne acı !
Hiç yürek sevdiğinin acı çekmesini ister mi
Senin yerine ben acı çekmeyi seçmişken

Sevgiler öldürülüp gömülmemeli
Şimdi ağlamak istiyorum
Sadece bir ölüye ağlar gibi
Bir gün oda bitecek
Tıpkı dost ölüsü gibi kabulleneceğim
Aşkımın cesedin de toprak olmasını

Beni yüreğinin içiyle anladığını
Çok iyi hissettiğini biliyorum
Ürktüğüm şeyleri sana söylemek
İçimi hafifletmişti
Çünkü beni iyi hissettiğini biliyordum

“Sana aşık mıyım” bilmiyorum artık

Bildiğim bir şey var
Ben istemem ki asla bir başkası yaklaşsın bana
Yaralarımı sarmaya
Sığındığım bir liman olmak için
Sabırla beni kazanmaya da çalışsın

Ölmek yeni bir şey değil ki bu dünyada
Yalnızım
İçimi hiç konuşmadan geçiyor günlerim
Yazmaksa
Kalem hiç düşmeyecek elim den

18 Aralık 2006 Mehmet Düpel