oyun oynardık akşama kadar..
birimiz kör olurduk,
birimiz ebe!
yaşardık çocukca,
taş atardık sağa sola,
taze gül kokan çocukluğum..
unutur muyum!.hala aklımda.

büyüdükte , şimdi ne oldu?.
mecburen yaşıyorken ince çizgide,
bir fırtına alıp götürdü,
kopuyor istemeden hayat bir yerde.
mehtabı düşlerken,
bırakmıyor,gölgeler,her an peşimde!

son fotoğrafıma bakıyorum da,
hal kalmamış eski bende,
hep haylaz davrandı ruhum,
ders almak gerektiğinde;
saplanmış ruhuma hançer;
hayat..senin sayende!

aynaları bile kaldırdım artık odamdan,
bilmesin,görmesin,içimdeki feryadı,
hepsini ezberledim,tek tek,
bana göre değilmiş,
seni seviyorum demek,
bana göre değilmiş,
körü körüne sevmek.

tırmanamadım ıslak duvarlara..!
başaramadım,
ben bir tek sevdayı,!
bir seni yaşamadım.
bu hayata alışamadım
hep çocuk kaldım.
hep çocuk kaldım

mehmet sancak
şair söz yazarı