ŞEHİR VE YALNIZLIK

Ha aydınlık,
Ha karanlık.
Ha da yapa yalnızlık.
Şehrin ortasında olsan da,
Bütün cadde ve meydanları dolansan da,
Gurbetse, sevdiklerin yoksa.

Öncekiler gibi bir gün bitti.
Yedim ümitlerimi bugün de.
Önce birer birer insanlar gitti.
Ayak sesleri, konuşmalar duyulmaz oldu.
Ve güneşin son kızıllığı da soldu.
Sessizlik sardı etrafımı çepeçevre.
Benden başka yaşayan yok şehirde,
Yalnızlık sert bir buz gibi,
Karanlık içimde şimdi.
Vahşice bakan binlerce göz,
Sanki karanlıkta parlayan,
Çelik hançerler var.
Uzaklarda artık hayat.
Kimi beyaz ışıklı pencereler,
Yeşil perdeler yarı açık.
Görüyorum tüllerin gerisinde.
Sürüp giden sevgi ve canlılık.
Sonra üç beş minareden,
Ezan sesleri başladı, öteden beriden.
Ta derinden dinliyorum.
Ah! Bitmesin diyorum.
Ve o safta, o vakitte,
Kaç mü’min toplanacak biliyorum.
Ve sonra duymuyorum.

Buruk acı yüreğimde,
Yine yapa yalnızım şehirde.

Kimse düşünmüyorsa seni.
Yoksa insanın gerçekten bir seveni,
Ha aydınlıkta, ha karanlıkta,
Ha da şehirde olmuşsun,
Fark etmiyor, yaşamışsın, ölmüşsün!

21.02.1985 Beypazarı