Yağmurda susmuştu artık...
Sessizlik belli eder gecenin geldiğini.
Uzanıp kaldırımlara, dünyamı ararım gökyüzünde,
Buluşlarım oluşumdan ibarettir ki; dünyam yoktu benim.

Yaşıyorum, olmayan dünyamın, olmayan ekseninde,
Bir ay tutulur, evren kendini kandırmıştır...
Bir heves ile ışığımı yitiririm, yitirir beni gece,
Saklı kalan ne varsa saklanır kuytulardan boşluklara...

Elim değiyor yüzüne, yüzün gülümsüyor,
Dokunuşlarım bana acı veriyor, yüzüm ağlıyor...
Sessizlik ki; ben varolduğumdan beri varolmuştur.
Yalnızlık; hayatın en güzel yanıydı bu buhranlı zamanlarımda.

Ben bir rüzgardım, geceye ses getirdiğini sanan,
Alır beni gider içimdeki ve dışımdaki sessizlik en dipsiz kuyulara...
Kendimden geçer, fütursuz yanılgılara düşerim,
Duygusal tuzaklar, beynime düşen anlamları bertaraf eder.

Karanlık bir oyun gibi gece,
Kimin hangi rolde oldugu muamma,
Sessizlik çığ gibi büyüyor,
Ölüm, dahada zorlaşıyor bu müphemiyette.

Herşey önce sana çıkarıyor yolumu,
Gözlerim yanılmazken, sen kayboluyorsun karşımdan.
Aslında her görülmüşlük sendin diyorum,
Ve her yitirilmişlikte senden ibaret oluyor.

Kelimeler dudaklarımda daha istisna artık,
Yüzüm susuyor, gözlerim ifadesiz...
Anlamsızdım artık, anlamlar beni yitirmişti.
Kayıp bir varoluş, geceye ne mana verirdi bilmiyorum.

Ben geçmiş zamandım,
Gelecek zamana kelime olamayacak...
Saklı bir fısıltıydım, asla deşifre edilmeyecek.
Ölümsüzdüm, ölüm adaletli değildi bana karşı.

Hayat beni senden almış, seni bana vermiş,
Öyleyse ben sonbaharda ezilen kuru yaprak,
Sen ise ilkbaharda koklanan çiçeksin.

Tüm anlamlar olmayacağımın göstergesi,
Bütün acılar en acımasız haliyle beni varediyor...
Ben, ben olmaktan yanayken,
Sen en çok bensizliği sevdin.

30.09.2008 (20:03