“…
İkiyüzlü,
iki kuruşluk kahpe yalancılar arasında
bilmezler neden hep gözü ıslak,
başı eğik yürüdüğümü
yürüdüğüm yerde…

Eyvahlı gecelerde hep yanılgılar,
yürek yakan yangınlarla kaldım
tutunacak son dalımdı kırılan belki
dilsiz çağlayanlar aktıkça içime
yüreğimi ellerimin arasına alıp ağladım

Kör ve topal bir hayatın çıkmazında
gidip geldim öylesine bir ömür
gülmedim bir kez olsun
mutluluklara hep uzakta baktım
yaklaşmak istedikçe
uzak düştüm sevinçlerden
tükürüp yüzüne kaderin
vurdum hayallerimi yerden yere…
… “

Öncelikle şu naif ayrıntıyı betimlemek isterim:
Edebî paylaşım platformlarında yazıp çizdikleri, tuvale resmettikleriyle tanıyıp -şu canına okuduğumun dünyasında- “ özünü yitirmemiş… Özünün gözeneklerinden beslenerek yaşamın ihanetlerine karşın kendince panzehir oluşturmuş güzel insan çiçeği olarak yüreğimin dost/dostluk köşesine bitimsiz, beklentisiz masumane bir sevgi ve saygıyla yerleşen saygıdeğer insan, özümün aynası, arkadaş, dost, ağabey dediğim istisna bir isim, Nuri CAN!
Bir insan; göz kamaştırıcı, cezbedici, yoldan çıkarıcı onca olanağın içinde nefsiyle, dimağıyla, damarında dolaşan kanıyla, çiğ süt emmişliğiyle nasıl olurda özünü un ufak etmeden tane tane diri, bereketli başaklar gibi boy vererek dimdik ayakta kalabilir?
Kalıyor işte… Eğer o kişi Nuri CAN ise, kalıyor! Çünkü bu güzelliğin dayanağı FARKINDALIĞI,
Nefsi terbiye ile olgunlaşmış ÖZÜ, buna bağlı olarak KALP GÖZÜ,
Yaratan’ a olan değişmez SAF SEVGİSİ,
Düşünen, üreten, -iyi olan her şeyi- İNSANLIĞIN hayrına isteyen/dileyen yüreğiyle AYDINLIK bakışı, dürüstlüğü,
Doğru yerde doğru zamanda göz pınarından damlamasını bilen GÖZÜNÜN YAŞI, sıcacık YALANSIZ tebessümü,
Riyasız, karşısındakinin gözünün içine bakabilen kara gözleri, güven veren dik duruşu,
Velhasıl; ADAM GİBİ ADAMLIĞI…
Hiç yüz yüze gelmediğim, tanımadığım, görmediğim, dokunmadığım bu güzel insan çiçeğini kalp gözümle gördüm, tanıdım, sevdim saygı duydum. O’ na yüreğimle dokundum, dokundum! İşte bu yüzden O’ na “ yürek yansımam” diyebiliyorum.
O, yaşam felsefem… O anladığım, anlattığım, anlamaya ve anlatmaya çalıştığım, anlaşılmasını istediğim hayatın ta kendisi! O’ ndan kaç tane vardır şu canım dünyada sahi? İllâ ki burada mı? Şu yer kürenin her bir köşesinde, kaç tane…
Güçlü sevgi bağlarıyla bağlı olsak da bu canım hayata, yine de;
“ Hayatın yüreğimde açtığı yaralar kapanmıyor ne yapsam
her ihanetin ruhumda bir parmak izi kaldı neyleyim... “
Diyebiliyoruz, değil mi ama...
Ne kadar sitayişle dolsa da, hayata ipeksi dokunuşlarla dokunup sevgi üreten, sevgi çoğaltan özgün ve asil kaleme saygıyla, dostça…