Çoktan unuttum neydi mutluluk?
Sevdamıydı? Aşk mıydı? Umut muydu?
Yoksa sana muhtaç bir çocuğun korku dolu gözlerini kocaman açarak,
Bırakma beni sana muhtacım Anne deyişimiydi?
Boynuna sarılıp evlat kokusunu içine çekerek alınan hazmıydı mutluluk?
Fedakarlıkmıydı yarınını düşünmeden verdiğin?
Torununun sarılıp tüm sevgisiyle öpmesimiydi yoksa?
İlkbaharda yeni tomurcuklanan erik ağacındamı saklıydı mutluluk?
Papatya tarlasına dalıp sevdiğine toplayıp vermekmiydi mutluluk?
Her fırsatta onun kollarına sığınıp, beni sakın bırakma demekmiydi?
Kışda pencerenin önünde oturup yağan ilk karı seyredip çocuklaşmakmıydı mutluluk...
Annesi, babası ve kardeşleriyle olduğu dönemlermiydi mutluluk?
Candan bir arkadaşın sana elini uzatmasımıydı yoksa?
Sevildiğini bilip huzur duymakmıydı?
Geçmişten gelen hasret kokusumuydu?
Karadeniz kokusunu ciğerlerine çekmekmiydi?
Şarkılar söyleyip sevgiliyle gönülbirliği etmekmiydi yoksa?
Öyleyse ben çoktan unutmuşum yaşam sevincini, mutluluğu...
Yalnızlık farkında olmadan sarmış dörtbir yanımı...
Korkuyorum...ilk defa korkuyorum...