Bir dağ umudunu kaybetmiş tepeden,
Arı baharını yitirmiş, kuş yuvasını,
Ateş yanmayı unutmuş, odun kül olmayı.
Bir dağ umudunu kaybetmiş tepeden,
Nasıl kahır doluysa kaybetmenin acısı,
Yüreklerine yüklenmişler, öyle dağ olan kahrı.

Oysa umut sende bahar gönlünde,
Işık elinde, mum ve alev emrindeydi.
Bir dağ umudunu kaybetmiş tepeden,
Ellerindekini bırakıverince geriye,
Onca ağırlığı nasıl taşır bir tepe.
Bu dağ umudunu kaybederse…
Ümit sendin bahar sendin arıya,
Ateşe odun sendin, bahara çiçek sende.
Kuşa yuva, yılana mekan.
Nasıl bırakırsın elindekini geriye.

Bir dağ umudunu kaybederse…
Bir dağ fark etmezse muştusunu,
Arı ateş bahar da kaybedermiş…
Kuşlar yuvasını nasıl yaparmış.

Her insanın içinde bir dağ yeşermiş.
Bu dağ tepelere umut olmuş.
Çünkü güneşi ilk kucaklayan ve savan,
Tepeden önce bu dağ denen çokçukmuş…