2
Yorum
0
Beğeni
5,0
Puan
1118
Okunma
Bu raylarda geçti hep, çocukluğum büsbütün,
İpte cambaz misali, yürür koşardım her gün.
Çıkında peynir ekmek, önümde üç, beş koyun,
Küçük çaplı çobanlık, belki biraz da oyun,
Dedem demiryolcuydu, trenciydi lakabı,
Öyle tanırlardı hep, eşi dostu ahbabı.
Ben de onun torunu, belki ilgim ondandı,
Raydan raya atlamak, ayrı bir heyecandı.
O günlerde buralar tenha, yarı ıssızdı,
Uçan kırlangıçların, seyrine doyulmazdı.
Kimi gün yol keserdim, önlerine atlayıp,
Nasıl da olurlardı, bir anda gözden kayıp.
Görüyorum ki her şey, değişmiş görmeyeli,
Yalnızca raylar kalmış, aynı yerde döşeli.
Kimse görmez baksa da, bir ben görürüm onu,
Hala raylarda oynar, Trencinin Torunu.
8 Kasım 2008 – Cumartesi / Ödemiş
5.0
100% (2)
Cevap Yaz