Bu mektubumu nöbet kulubesinden
Tan ağarıp gün ışımadan

Ay şafağa yakın bir anda
Hasret dolu yüreğimden kopupta gelen dizelerdir yazdıklarım

Dün gazinoda televizyonda gördüm
Şehit haberlerini

Ağlayan analar babalar feryat eden bacı gardaşlar
Ne olduğunu anlayamayan körpe yavrular

Ne kolay söylediler şehit olmuş dediler
Vatanı için kurşunlara yenik düştü dediler
Ateşin düştüğü yerin ne acı çektiğini birkaç saniye gösterip geçtiler

Şehit evlerine batkımda hepsi bir birinin aynısı
Eski kerpiç evler gariban taşra mahalleler

Düşündüm ya bende şehit olursam diye
Anam babam ne yaparlar bensiz

Hasta yatağındaki babam nasıl kaldırır bu acıyı
Anam nasıl dayanır benim hasretime bir ömür

Yine bir şafak vakti gün sayarken teskereye
Aklımda sevdiklerim gözlerim karşı dağlarda

Hafiften bir rüzgar feryat edercesine
Vatan bana emanet siz sağlıcakla kalın

Ansızın bir ses kulaklarımda
Ensemde bir ağırlık

Gözlerim ağır ağır kapanırken dünyaya
Ne bilirdim kahpe kurşun uzaklardan beni bulacak

Gözyaşlarımın akmasına fırsat bulmadan yerlere düşürüp
Satırlara yazdıklarımı bana yaşatacak

Sakın ağlama sevdiğim ben artık cennetliğim
Ben artık dönüşü olmayan seferdeyim

Ben şehidim artık gurur duy sevdiğim
Ben şehidim gurur duy anam babam

NOT:ŞEHİT OLMAK EN BÜYÜK MERTEBE EN BÜYÜK VE DE ULAŞILMASI İMKANSIZ BİR MERTEBEDİR ALLAH ŞEHİTLERE RAHMET AİLELERİNE SABIR İHSAN EYLESİN bitsin bu acı dinsin gözyaşları SAYGILARIMLA
ZÜLKÜF KILIŞÇI