…

Zamanlı, zamansız geldiler…
Zaman bahar, zaman yaz demediler.
Zaman sonbahar, zaman zemheri, hiç dinlemediler.
Gece geldiler, gündüz geldiler…
Gonca gül iken de geldiler, çiçeklerim yaprak dökerken de geldiler.
Hazanda hiç ayrılmadılar hanemden, yalnız bırakmadılar varlığımı… Onlar her zaman, benimle beraberdiler.
Onlar; bir kez yuva yapmışlardı ki yüreğime, çekip gitsem de bu âlemden, beni terk edemezdiler…
…
.....

Sevdamda da onlar vardı, sevgilerimde de… Ve onlar, benimle beraber yürüdüler gece gündüz, her zaman ve her yerde.
Bir ömür boyu, yanımdan hiç eksilmediler…
…
…..

Namerdi, “namert” olarak bilirdim de, “sözde dost” diye bildiğim varlıklar da oldu dünyamda…
Namerde karşı çakaldım ama, dost yüzlü alçakların, arkamdan vuracağına inanmazdım…
Elimdeki ekmeği isterlerken benden, aç kaldıklarını sanırdım.
Oysa ki onlar, aç bırakmak istediler.
Aldandım...
Dost diye bilinenlerdi onlar… Onlara sırtımı döndüm yüzüm namerde karşı.
Dost yüzlü alçaklardı ki onlar, arkamdan bıçaklandım…
…

Ve onlar geldiler…
Tipide-boranda, dertte-acımda ve çaresiz zamanlarda geldiler.
Dedim ya; onlar, ben istemesem de, hep benimle beraberdiler.
…
…..

Tutkularım ölümsüzdü.
Ölümsüz sevdalarla severdim..
…

Onlar, sevgimin içinde yer edindi ve sevdamı öldürdüler.
Onları ben istemesem de, onlar bensiz edemediler.
…

Aldırmadılar yüreğimin hacmine.
İrili ufaklı, alay-alay, tümen-tümen geldiler.
Yüreğime kurşun sıkarak, hançer sokarak geldiler…
…
…..

Türkülerimde de onlar vardı, şiirlerimde de…
Memleket sevdamda da beni yalnız bırakmadılar, insanı sevmelerimde de...
Onlar; yalnız da gelmediler… Sahipli-sahipsiz, kadın-erkek kim varsa… İnsan olan her varlık ve her kuldan toplayıp da geldiler..
…

Yüreğimi onlar yoğurdu, ciğerimi onlar kavurdu.
...

Yüreğimde yuva yaparken onlar sur gibi taşlardan, bedenim yandı.
Ve çoğu kez isyan ettim onlara. Çekilmez olmuştular…
…
…..

Onlar ki; yüreklerden sevgiler silerdiler.
Onlar ki; inancı unuttururdular.
Onlar ki; onları taşıyamayan yürekleri susturur, dinden imandan ederdiler.
Ki onlar; âlemi insanda, insanı isyana sürüklerdiler...
…
…..

Onlardan nefret ettim… Ki onların adına; ”acı” derdiler…
…

Nefretim var acılara!
Öylesi nefretim var ki acılara; aç kalmak, teselli aramamak adına, ömrümce sevdiğim acılı çiğköfteyi, “acı” diye yemekten ve içtiğim sigarayı, “acı” diye içmekten bile vazgeçtim.
Acıya nefretim var ey dost!
Acıdan nefret ettim!...


Mehmet Cemal SAYDAM


______________________________________________________________________
"Şiirsel Düzyazı" tekniğiyle kaleme alınan tüm dizelerimde olduğu gibi, "Nefretim Var" başlıklı dizelerimin de, şiirsel bir terennümle okunup değerlendirilmesi dileklerimle...