bensiz de yaşamaya alıştığını artık biliyorum
denize nazır çay bahçelerinde yudum yudum
kendi hayatını dalgaların seslerinde yaşadığını
varla yok arasında çızgideki ben olmasamda
az sonra bol köpüklü bir kahve koyacaklar masana
sade yanında şekerli tam istediğin gibi bir fincanda
ilk yudum kesin seni alıp bana getirecek hatırası var
sonrakiler yine sana ait bilmediğim duyğularla dolu
belki falda kapatırsın hayallerine destek umutlar için
hayal kahvesi değil oturduğun mekan ama yinede
ayaklarına vuran her dalgada dalıp dalıp gidiyorsun
içinde olmak istediğim hayat şimdi bir kenarda sessiz
sanki ardını dönmüş az sonra kalkıp gidecek gibi
zaman bunlara sebep biliyorum zorumada gitmiyor
hayatın bensiz yaşamayı sana öğrettiğini biliyorum
şimdi bende bir çınar gölgesinde sevgilim senleyim
gözlerim gün ışığına kapalı kuş seslerinin içinde
başka bir boyutta sanki yaşadıklarımızı sil baştan
yanımdan akıp giden bir derenin nefis şırıltılarında
dinliyorum derinden gelen bir sesle sanki el ele
çayırlarda koştuğumuz nisan sabahında çılgınca
kahkahaların hala kulaklarımda çın çın çınlıyor
bu dere senin denizine ulaşırmı bilemiyorum
yinede bir selam la hoşçakal sevgilim hoşça kal
bensizde yaşamaya alıştığını biliyorum ve ben gidiyorum