Sevgili dost seni görmeyi gönülde istemez miyim,töreyi,yasakları,prangaları ah kırabilsem.
Küserim,kırgında olabilirim ama kin nefret hiç bilmem.
Alışmışım böyle yaşmaya.
Bunca yıl nasıl yaşadım sanıyorsun.
Dayanıklılığım alışkanlığımdan gelir.
Savaşmayı da bilmem kazandıgım hiç olmadı.
Hep teslim oldum beyaz bayrak çekerek.
Bir çocuk gibi bakıma muhtaç,annemin eteğine tutunmuş sandım kendimi.
Halbuki yaşamın en zor ve acımasız gününde dogmuşum.
Bir daha da doğmak istemem.
Göğsünde yer etmiş kafamı koyup ağlamadıktan sonra.
Kim doğmak ister bir daha sevgili dost...