Adam gibi adamdı.
Doğduğunda öyle söylemişlerdi.
Kalem tutar gibi parmaklarla ebenin yüzünü çizmişti.
İlk şaplağı da o gün yemişti hayat okulunda.



Yıllar sonra adamdan saydılar iş verdiler.
Adam gibi çalıştı ya da çalışmaya gayret etti.
Çalıştı çalışmasına da adam gibi.
Parasını alamadı adam gibi.



Kapı dolaşıp sayıp yazıyordu memurlar.
Hatta oy kullansın diye kâğıt bile gönderiyorlardı.
Sadece o zaman sayılıyordu adamdan.
Belki de adam kıtlığı vardı



Yüreği de adam gibiydi.
Güvendi sevebilirim diye niyetlendi.
Adam gibide sevmişti sevmesine de
Adam gibi sevilememişti.



Yazarım dedi adam gibi derdimi sevgimi.
Yazdı da adam gibi.
Öylece kaldı yazdıkları sanki vasiyet!
Olmadı ki okuyan adam gibi.
Belki de beklediler ölümünü; adam gibi okumak için.



Adam gibi sıralardı dizeleri.
İnci tanelerini andırırdı.
Sıralardı da…
Adam gibi yazdıklarının altında kaldı bir gün.



İş de o gün
Aldılar onu adamlar.
Adam gibi götürdüler. Adam gibi defnettiler.
Dua ettiler ardından adam gibi.
Adamlar.
Adamına göre değil adam gibi adamdı.
Rahmetli adam.




01-07-2010
Beyas Çorlu
Yılmaz BARITLI