unutulurmu hiç..!
daha dün gibi,
anne oturmuş köşe başına
ağlayan çocuğunu-
susturmaya çalışıyordu.

anneydi ,anne!
yürek bir seferde iki kez atıyordu,
bitmişti adeta,
kesik kesik soluyordu,
kızın yaşı daha onbeş,
onbeş bile değil ,
kahbe felek ağlarını atmıştı,
kızının gözyaşları..
annenin taa yüreğine akmıştı.
şen şakrak değildi bazılarına,
gülmüyordu bazen,olmuyor’du,
çemberden atlıyamıyor bazıları.
bir adım önde gidiyordu acılar,
hicran yarası değil,
yürek yarası değil,
gönül yarası değil bu..
bu bence düpedüz,
yaşam savaşı.
yazı nasıl yazılmış,
gülen yürek kazınmış,
yollar bitmiş,aşınmış,
rüzgar ters esiyor ters,
gülen yürekler susmuş,
avunduğu umutlarıda yok,
garip zaten unutulmuş.
sus kimseler duymasın !
elalem anlamasın,
anlamasın diyordu,
onurlu nurlu,
bir o kadar gururlu,
kader deyivermişti,
onlar için,her şey kaderdi.
güneş doğmaz olmuştu,
doğsa ne fark ederdiki !
felek köşe başında çeviriyordu,
gel diyordu,gel,
oysa ona doğmayan güneş
başkalarına..evet başkalarına,
çoktan,çoktan doğmuştu
aynı kaderdi,ikimizinki,
aynı çaresizlik vardı,
benimkinin aynısı.
adın kader olmasın..
kaderin KADER olsun.

mehmet sancak
şair söz yazarı.