Sorma sevdiğim,
Geceleri dalıp dalıp,neden göçtüğümü derinlere.
Sessiz köşelere neden kapanıp ta ağladığımı.
Söylemesi zordur,ağırdan koyar insana.
Bilemezsin,ne denli acıdır
Yürek yakar,dudak ısırtır.
Öylesine bir ateştir ki bu
Düştüğü yeri yakar,kavurur.
Bilmez çekmeyenlerden başkası
Kimisi,onun için,ölümden acıdır der
Besbelli haklıdır onu diyen
O kişidir ki sevdiğim
Yaşarken,nasıl insanın öldüğünü bilen.

Sorma derim sana,sorma sevdiğim.
Yaşarken,ölüşümü görme,istemem.
Kuru bir yaprak,nasıl ki katılıp rüzgârın önünde
Apansız,sürüklenip giderse.
Ben de,öylesine terk eylemişim kendimi kadere.
Onun içindir ki sevdiğim
Bırak beni kendi halime.
Şu elimde ki kadehi kaldırışım,mutluluktan değildir.
Zehirden daha acıdır belki içtiğim her yudum.
Ama baldan daha tatlı gelmekte çektiğim bu acının yanında.

Şunu unutma sevdiğim
Bir mezar taşı,nasıl ki sakin
Ama o denli de ürpertiyorsa yüreği
Sözlerim farksız değildir aslında ondan.
Ruhum bir mezar
Benliğim içinde ölü...

Erman Ulusoy
Kırklareli