Hani maviydi gökyüzüm benim.
Ben baktığımda perde aralığından gizlice.
Kıpkırmızı kesilen sabahları
Gökyüzüm nerede şimdi ?
Ölenlerin ardından
Son bir sohpet için koştuğumda,
Karalara boyayıp
Kendini sinesine astığı kandillerle
Bana teselli veren
Gökyüzüm nerede şimdi ?
Suyum,toprağım,ateşim nerede ?
Umut çıkınlarına sarıp,
Alıpta gittinmi hepsini.
Sensizliğe ne isim takabiliyorum
Ne renk verebiliyorum.
Nereye dönsem şimdi yüzümü
Sen çıkıyorsun her köşe başından.
Ellerime sürtünüyor ellerin
Yanıyorum,
Atıp ellerimi cehennemlere
Kokun döndürüyor başımı,
Ayaklarım alıp gidiyorlar kendilerini
Bir zamanlar şen kahkahalar attığım yerlere,
Aklına geliyorsun dudaklarımın,
Dudaklarım,buzdan lacivertlerle,
kapatıyor kendini
Zamana açamıyorum
Bir çarem sendin yaşamaya
Unuttum kuşlarla konuşmasını
Sanıyorum ardımdan konuşuyorlar,
Alınıyorum
Güneşle beraber daha bir derinlere batıyor,
İçimde umudum,
YOKSUN DİYE...!

Esin çevikoğlu