Titrek dudaklarında kırıktı gülüşlerin,
Donuklaşan gözlerle uzakları dinledin.
Neden sonra uyandın ikliminden düşlerin,
Can verenlere mahsus bir ah ile inledin.

Dedin: ‘Ayrılsak bile güvercinim ne çıkar
Güneş gibi ufkunda batıp sönmeyeceğim.
Duysan bile yolumu tutmuş seller tufanlar,
Sakın yese kapılma sanma dönmeyeceğim’

Soldu o an ufuğun kordan muhteşem rengi,
Yüzün durgunlaşmıştı, baktım yorgun gibiydin.
Kuru dalda susunca son bülbülün ahengi,
Bir hançerle bağrından sanki vurgun gibiydin.

Gittin, nihayet bana bıraktığın gül kaldı.
Rengi soldu, o güzel kokusu da silindi.
Öksüz kalan ruhum da kara uykuya daldı,
Altın yaldız gönlüme şimdi gölgeler indi.

Ufuk kanlı rengini gözlerime bıraktı.
Kaç hicran bestesinin hissi gönlüme doldu.
Seni candan sevenler solgun çiçekler taktı.
Hissettim ki uzakta sana bir şeyler oldu.

O hazanın nakşıdır şimdi içimde kalan
Ağaçlar boynu bükük yaprağını dökmekte.
Hoyrat rüzgârlar değil, firak gönlüme dolan,
Bu firak ki çaresiz hep boynumu bükmekte

Ruhumda çınlar durur en canhıraş sükûnet,
“Güneş gibi –ne hayal- batıp sönmeyeceksin”
Her tarafta bir telaş ufuklarda hep zulmet
Anladım ah sevgilim geri dönmeyeceksin.