öylesine sevmiştim seni,
öyle deli sevmiştim işte,
süzülürken gözkapaklarımdan yaşlar
tozlu sayfalarda anlatırdım bizi,
seni denize, kendimi martılara benzetirdim
mavi düşlerinin üzerinde süzülürken;
hayat gözümün alabildiğine sen olurdu
gözlerin dünyam, dudakların memleketimdi sanki.
sensizlik hiç ummadığım anda işgal etmişken zihnimi
bilemedim,
ya ben az sevdim seni
ya sen hiç sevmedin beni ...
şimdilerde herkes seni sorar oldu,
gündüzleri güneş geceleri yıldızlarla konuşuruz bazen
seni ne çok sevdiğimi söylerim onlara
onlar ise ne zaman seni anlatsam gözlerimdeki hüzünden bahsederler bana...
yağmurlar misafir geldiğinde, damla damla vururlar penceremden odama,
sanki senin kokun var rüzgarın nefesinde,
ciğerlerim yırtırırcasına cekerim içime,
sensiz günlerim geçiyormu,hala dünya dönüyor mu ondanda haberim yok
ağlayan bir şehirde seni öylesine özledim,
eski bir sevdanın eskimeyen sesi gibi
bir bakışını, bir gülüşünü
belkide bir dokunuşunu
can bedenden çıkarcasına özledim...

MUSTAFA HEBİP