Sen babasın,
Dik dur…

Omuzların dik olsun,
Bakışlarında öyle.

Sesin cılız çıkmamalı.

Bilmediğin kelâmı etmemeli,
Lafını bin tartıp söylemelisin.

Babasın artık sen.
Sabırla olacaksın…

Evlâdını ilk kez,
Aldığın anı hatırla kucağına.
O masûmun kokusu,
Cennetten bir delilcesine gibi
Yakmadı mı yüreğini?

Gözleri nasıl bir Yusuf kuyusudur ki,
Düşsen içine çıkmak istemezsin…

Sesi, ne bülbülde var,
Ne de başka bir yaratılmışta.
Gece, gece yarısı ya da gündüz
Ne fark eder, duy gülüşünü neşelen.
Kaygılan her ağlamasına…

Elini tutması, gülmesi, ağlaması,
Nasıl büyük nimettir,
Yaşayan bilir bir tek…

Derdin birse,
Bin bir olacak elbet!
Kolay değil evlât büyütmek.

Sen sabredeceksin,
Ama zorla değil, şükürle,
Sevinçle yapacaksın yeni vazifeni.
Onurunla büyüteceksin,
Ve gurur duyacaksın yavrunla…

Sen babasın artık.

Dikkat edeceksin her şeyine

Unutma her anne babanın çocuğu vardır
Lâkin her çocuğun bir ana babası yok.
Doğurmakla, dünyaya getirmekle bitiyor mu iş?

Bana ne tüm bunlardan diyemezsin!
Deme, vicdânın varsa diyemezsin zaten,
Ama dersen bil o zaman, sen baba değilsin…


11.33 – 20 Haziran 2010
İstanbul