rüzgârın hılladığı yaprak,
uyumuyor, terk etmeyi düşünüyor dalında
kokuşacağı toprakta onu çeken bir şey var
o, vakitsiz kopmanın aymazlığında

böğürtlenler, korumakta kedilerden
soyunu sürdürecek bülbülün yuvasını,
bir gençkız, bağrındaki sevdanın ateşinden
terk etmiş çeşme başında eve ait kovasını

puhu, karanlıkları sever tabiatında vardır
bilerek "lades" der, karanlığa dalanlar
tenine esir olmaz kendini bilen bir can
gecekuşlarında tek tek sıralanır yalanlar

yakamoz sokakta bir çukur bahçe
yediveren güllerini çekirgeler devşirir
kadın saygı sevgi ister yalın, konu gelir geçime
erkek verir kadın ister erkek servet şişirir

denize hasrettir çizer martı resimleri
bilmez ki karga sesi martıdan daha ahenkli
yılandan cibilliyeti olanların farklı olsa da isimleri
bedenleri açık olsa da kapalıdır amaç kepenkleri

yaradana sırt çeviren salya damak ağızlar
sanarlar ki dünyayı döndürmekte göbeğinde dişiler
bilmezler ki asıl hayat ruh bedenden çıkınca başlar
kefende mi bulacaklar insanlığını kişiler...

Yüksel ÖNAÇAN