Gönlümün has bahçesi bir has nihale mekan.
Ateşten bir nehirdir aşkı ruhuma akan.
Ötelere bir sefer başlıyor her nefeste.
Karanfil dudakları yüreğe damlayan kan.


İçimde yara açar her kayıtsız bakışı.
Alır götürür beni ötelere akışı.
Tebessümü içimde açan eşsiz gül misal.
Bir mevsimde yaşatır baharı yazı kışı.


Gözümde tüter dem dem hasreti çayda buğu.
Bir yürüyüşü var ki sanırsın yüzen kuğu.
Soğuğu yakar teni dondurur hep yokluğu.
Ancak gözleri siler ruhumdaki loşluğu.


Suya iner akşamlar solarken erguvanlar.
Onun gül nefesiyle güle keser mekanlar.
Selâmı gelse yeter gam dağını yıkmaya.
Dal endamıyla mesrur takvimlerde zamanlar.


Has bahçesi gönlümün o nihale amade.
O benim yüreğimde kor ateşten ziyade.
Tutuşur yanar bağrım hasretiyle gün be gün.
Ülfetinden yoksunluk eder canı üftade.
Ankara,06.06.2010 İ.K