İlk acısını ben duydum bu şehrin,
Gözyaşlarım kirpiklerimi yıkarken...
Orada da insanlar,çocuklar,
Kediler,karıncalar,kelebekler vardı...

İlk acısını ben duydum bu şehrin.
İşgal altında yağan karların,
Yüreğimizde ki soğuklardan,
Daha soğuk olmadığını gördüm,
Ve ruh dünyamda,
Delirircesine,gözyaşlarıyla,
Bu şiirleri ilmel ilmek ördüm...

İlk acısını ben duydum bu şehrin.
İnsanları kurşuna dizerken,
Kahkahalar atanların,alay edenlerin,
Fotoğrafları çekildi bir bir,
Rabbim ve melekler tarafından...
Toprak üzülme;
Sana basan ayaklarda,
Bir gün yürüyecek elbet,doyasıya özgürlüğe...

İlk acısını ben duydum bu şehrin.
Neleri meşhurdu bilmezdim.
Ne adamlar çıktı dünyaya değer katan...
Bir tek onlardı,
Savaşlarda hüngür hüngür ağlamayan,
Ve dimdik duran,
Yurdu için,milleti için,
Elinden ne gelirse yapan...



Not:Grozni İçin yazılmıştır