6
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1247
Okunma
Götürdüler beni, karanlık bir odaya,
Hem de zifiri karanlığa.
Üzerimde beyaz elbise, yakasız,
Ayaklarım çıplak, ayakkabısız.
Bedenim soğuk, kanım çekilmiş,
Anladım ki bu ev, bana seçilmiş.
Kiremitsiz, alçacık tavan,
Duvarları dar, toprağa dayan.
Dediler, ’Berzah Alemidir, bu yer’,
Saatsiz, zamansız geçer, burada günler.
Ne yaptıysan dünya hayatında,
Soracaklar sana, hak katında.
Verirsen doğru cevabı,
Alırsın sayısız sevabı.
Susarak, durursan bayağı,
Vururlar kafana, ağır tokmağı.
Sonra, kaldırdılar uykumdan başıma gelerek,
Kalktım ayağa, üstümde ki toprakları silkerek.
Dediler, ’Burası Arasat Meydanı’dır artık’,
Hesap verilecektir, ey aciz yaratık
İsmet Can
Cevap Yaz