Sonsuz geceden geçti
Kalbi yırtık gökten fışkıran intihar
Gün ağarınca, ağaran bir mevsim geçidi
Lanetli bir yumağa sarılıp linçlendi.

Sokakta kan kusuyor bütün bildik kaldırımlar
Tarihsiz bir kent, tarifsiz bir yolda pinekliyor
Bozkır ağıdı alacasında çimlerin uğultusu
Rüzgârın notasız ezgisine eşlik ediyor uykudayken.

O yaralı güzlerden yüzü yanık kadınlar geçiyor
Gelincik tarlasında filizlenen aşk yağmalanıyor
Dağların yamaçlarında akşamüstü bozgunları
Hiçbir duanın dolduramadığı boşluğu başkaldırıya bırakıyor
Bildik menekşeler, karanfiller, saka kuşları
Bulanık bir yağmurun duldasız kollarında
Kaypak ölüm rastlıyor şiirin son tümcesine
Kederli ay suskunluğu çığlık gibi patlıyor

Dışarıda sarı bir bahar prangalı ömründe
İçimde fırtına kuşları ecelsiz çeyreğinde
Hiç durmadan gül uykusundan geçiyor!

5 Eylül 2001