Büyük Ada... İlk gençliğimde tam karşı sahilinde (Küçükyalı'da) bir hastanede yatıyordum o zamanlar. Hastane denize neredeyse sıfır... Denizle aramızda bir tek tren yolu var. Koğuşumuzun pencereleri denizi ve dolayısıyla adaları görüyordu. Küçük bir hastane idi bizim hastane... Yanımdaki yatakta yatan arkadaşıma özlemle "Bir gün şu adalara gitmek isterim," demiştim .Arkadaşımın kafasına yer etmiş bu lafım. Bir gün çekti beni kenara "Haydi yarın sabah erkenden kaçalım hastaneden şu adalara gidelim," diye bir teklifte bulundu. Anadoluhisarlıydı. Nasıl gidileceğini biliyordu. Tabi kaçtık hastaneden. Ver elini Büyük Ada... Yaz başı yine böyle bir mayıs sonu. Vapur piknikçilerle dolu... Biz iki yeni yetme şaşkın... Hastalık (zatürre) hareketlerimizi kısıtlıyor. Çabuk yoruluyoruz. Baktık olmayacak çekildik bir kenara, eğlenenleri seyrettik akşama kadar bir ağaç altından. Biraz da dolaştık sağda solda. Hastalığımız denize girmemize izin vermiyor. Her şeye rağmen güzel bir gündü... Akşam dönüşünün zorluğu da olmasaydı...

Şiiriniz bana o günü hatırlattı. Evet sevgililerin buluşma yeridir Adalar... Hem de gözlerden uzak...(En azından bizim gençliğimizde gözlerden uzak olmak evlaydı. Neme lazım bir gören olur da ana babalarımıza yetiştiriverirdi sonra.) Bizim gençliğimizde de öyleydi. Yıllar sonra artık yaş kemale erdikten sonra bir tane de değil, tam iki sevgilimle (kızlarımla) gitmek nasip oldu iki yıl evel. Ama şansımıza yağmur yağdı sahilde çakılıp kaldık. Çıkamadık yukarılara. Çok da kalamadık. Gelen ilk vapurla geri dönmek zorunda kaldık. Kim bilir bir daha ne zaman giderim?

Laf uzadı gitti. "İnsan yaşlandıkça ağzına vururmuş," derler. Benimkisi de o hesap... Bu naif ve hoş şiirinizi kutluyorum Nezahat hanım. Gönlünüze sağlık. Selâm ve sevgiyle...

Nezehat hanım kısa ama öz cümleler insanın Adalara gidesi geliyor..Yüreğinize sağlık

yüreğinize sağlık güzel şiirinizi kutlarım saygılarımla