Bir evdi şehrin orta yerinde,
Biri yaşardı çatı katında,
Eski eşyalar gibi kimsesizdi orada.

Çatı katında bir lamba yanardı,
Gece yarısı, dört duvar arası,
Kimse görmezdi aya karşı,
Küçük daracık penceresi,
Gecenin tek gözlü canavarıydı sanki,
Hayat hoştu, biraz da loştu,
Çatı katında.

Yağmurlu günler bir başkaydı orada,
Önce birkaç damla, sonra binlercesi,
Bir ahenk yankılanırdı ruhunda,
En güzel şarkıyı yağmurlar söylerdi,
Çatı katında.

Eski eşyalar vardı bir köşesinde,
Zamanı ve mekanı hapseden eşyalar.
Alt alta, üst üste,
Üç ayaklı masa, üç beş vazo,
Hallerinden belli ki,
Bir yığın hikaye saklanıyordu,
Çatı katında.

Kimler gelmiş geçmişti bu odadan,
Kaç hayat, kaç hikaye,
Bir kaçından birkaç sitem kalmıştı geriye,
Sevgiye dair, hayata dair,
Bir kaç dize kazınmıştı duvara.

Zamanı gelmişti, ayrılacaktı bu şehirden,
Son geceydi çatı katında,
Bir kaç mısrada o yazdı duvara.

"Zaman geçer, mekan değişir,
Yüzündeki bir çizgi, iki, üç, beş,
Önce belirginleşir, sonra derinleşir,
Her şey değişir, geriye anılar kalır,
Çatı katında."

Hamdi GÜNGÖR
27. 05. 2010
PERŞEMBE