Benim bir yanım her zaman yarım,
Babam, benim yarım kalan yanım,
Zamanla bu yarımı tamamlarım sandım,
Görüyorum ki, ne yazık çok yanıldım...
Bir türlü sağlanamadı onunla bağlantım,
İçimde onunla bir türlü bir barış sağlayamadım,
Hiç bilmedi, şu sözü," Ben değil biz!",
Olumsuzluklarda ise tek bildiği vardı, o da " Hep Siz!",
O evlat oldu, biz ata,
Önünden geçmekse zaten hep hata,
Allah razı olsun yine de annemden yana,
Derdi, "Bedduasını almayın, sakın ha!",
Yaşlandı da ondan mı diyeceğim amma,
O hep böyleydi çocukluğumda da,
Kaprisleri, huysuzluğu bitmek bilmedi,
Nerdeyse biz torun sahibi olacağız, bizi bitirdi,
Ömrü bir hiç gibi gelip geçti,
Evlatlarımı üzmeyeyim diye düşünmedi...
Hiç çocuk, genç olamadık ne yazık ki,
Hep yetişkinmişim gibi hissettim böyle mi gerekliydi,
Dünyanın her türlü zevkini tattı kendisi,
Çocuklarına çok gördü anlık sevinçleri,
Çekiştiriyorum sanmayın babamı,
Ama biz de haketmedik mi hiç biraz şefkati, anlayışı,
İşte bu yüzden bir yanım hep yarım,
Çocukluğum yarım, gençliğim yarım,
Analığım yarım, aşklarım yarım,
Yarımlarla dolu hep hayatım,
Kısacası ben, YARIM KALDIM...

P. METİN