oradamısın diye baktım
dün akşam
mavi küçük camlı binaya
perdeleri sökük ve karanlık
karşı kaldırıma oturup kaldım
ne kadar geçti hatırlamıyorum
bir sokak köpeği beni seyrederken
uyandım yılların gerisinden
boş hayallerin içinde boş bir umut
sabahın ilk ışıkları düştü üstüme
nerede sorusu sırs sıra dizili
uzanıp giden kentin yollarında
beni çekip götüren bir bilmece
harleri koyuyorum yerine
senin adın çıkıyor her seferinde
zaman yok sadece bu bilmecede
içinde yaşayacağımız zaman
sen ne yaparsın ne düşünürsün
benim aklımda sadece sen
eski dökük ahşap pencerem
seni beklediğim geceler
aralanan perdenin ardından
umut belki çıkarsın diye
boşa çıkan hayallerin ardında
bitip giden yıldızsız bir gece daha
yarı gece açarsa hava yıldızlarını
onlara baka baka seni arayacagım
sensiz yollar belki sana çıkar diye
yıllar yitip gidedursun umut hep yüregimde.