Eğrisiyle, doğrusuyla, bir annenin feryadı.
Soruyordu kendine nerde yaptım hatayı
Neden çocuklarım bana karşı çok asi?
Onları, yetiştirirken neyi unutmuştu
Oysa herkes tarafından çok iyi fedakar bir anne olduğu söylenirdi.
Eminim ki onun durumunda çok fazla anne var idi
Çok istemişti hayırlı evlatlar yetiştirmeyi
Oğlu 24 yaşında ama çok isyankar asi artık.
Anneliği söz konusu bile değildi yanında
Özünde aslında çok iyi bir çocuktu ama kullandığı illet onu
Kendinden, anneyi de oğlundan etmişti etti. Çaresizlik nedir çoğumuz biliriz
Hele birde evlatsa sorun on kez daha fazla can yanıyor ne tedavi kabul ediyor ne nasihat dinliyor.
Sizce ne yapmalıydı o kadar bunalıyordu ki bazen Allah’ım iki iyilikten birini ver diyordu Artık ona küfretmesi bile onun karşısın da yok olması kadar canını yakmıyordu çocuk yaz tatillerinde kur,an kursuna gitmiş dini eğitimini almıştı Anne zaten elinden gelen bütün bilgileri veriyordu doğruyu yanlışı öğretmişti okumak istemeyince ilk okulda sonra kuaförün yanında çalışmaya başlamıştı 2 yıl sonra usta olmuştu
artık elinde altın bileziği vardı mesleğini yaptığı zaman mükemmel bir kuaför annesinin kuzusuydu nasıl bu hale geldi kardeşlerini çok seven merhametli bir çocuk nasıl bu kadar canavarlaşır ya anne onun ihtiyaçlarını karşılaya bilmek boynu bükülmesin diye ev temizliklerine gider okul ihtiyaclarını karşılardı annesinin ilk göz ağrısı babasından ayrıldıktan sonra onun için yaşamıştı ama hayat hiçde adil değildi bu bir kabus olmalıydı Allahım ne olur diyordu oğlumada bana mücadele gücü ver bizi muhaffak et sadece karşılarındaki bir tutam ottu savaştıkları birkaç yıl önce oysa tedavi ettirmek istemişti anne ama oğlu yarım bırakmıştı tedaviyi çünkü kabullenmiyordu ben bağımlı değilim diyordu şimdi bir çıkmazda artık oda nasıl kurtulacak bilmiyor amacı yok, yaşamla hiçbir iletişimi yok, gülmek yok, yemek yok. İştahsız eriyip gidiyordu anne. Bazen kaçıp kurtulmak istiyordu. Belki diyordu ben olmazsam sığınacak yeri de olmaz ama biliyordu. Çare değil, kaç kere tehdit etmişti annesini, kaç kere üzerine yürümüştü, kaç kez en sevdiği erkek kardeşini zalimce dövmüştü. Artık evde hiçbir değerli eşya kalmıyordu. Telefonlar kaç kez satılmıştı. Annesinin altınları, kardeşlerinin harçlıkları. Oysa o normal haldeyken kardeşlerine harçlık veren, sevdikleri yiyecekleri getiren bir çocuktu. Bu nasıl bir illetti nasıl kurtulacaklardı başarabilecekler miydi.
Kimse bilmiyor sonu amacını gönülden diliyoruz ki artık o anne. Oğlu gibi yüzlerce gencin kanında dolaşan bu zehri mücadeleyi başarıp zafere ulaşsınlar
En akıl almaz olan da polisin çoğu zaman duyarsız kalışıydı. Kaç kez ihbar etmesine rağmen sonuç alamamıştı. Peki ne olacak gençler harcanmaya, anneler yanmaya devam mı edecek. Geleceğimizi uyuyan bir nesile mi teslim edeceğiz yavrularımızı? Ne olur gençler kullanmayın bir kez bile kullanmak yetiyor ot dedikleri illet devamını getiriyor
Yazık değimli sizlere bizlere. Yaşanacak o kadar güzel bir dünya varken neden karartıyoruz. Oysa sizlere verdiğimiz imkanlar bize verilmedi. bizim hiç okula götüren aracımız, okul harçlığımız, hatta okulumuza gelen bize vakit ayıran velimiz olmadı hiç. Ama bizler sapmadan, doğru yoldan ayrılmadan büyüdük. Bence aile ortamını ve benzeri şeyleri bahane edip bu illete sığınmak hiç de adil değil. Artık kendinize acımayı bırakın. Ailenizi düşünün kendinize gelin. Yoksa dönüşü olmayan bir yol öyle bir yol ki ocaklar söndüren, öyle bir acı ki tarifsiz. Burada her şey ailelere düşmüyor. Nereye kadar sizlerin peşinden koşacağız? Sizlere bakabilmek için kim çalışacak zararını bile bile koşacak mısınız peşinden, sonu olmayan bir yolun. O zaman haydi gençlik geleceğimizi uyanık sevgi dolu bir nesile bırakmak istiyoruz. Tertemiz bir toplum için uyuşturucuya hayır diyoruz.