Şair bakıyorken
Tanrı’nın hikmetine
Dokunmaya kıymazdı
Yaratılan şeylere
Öyle olsun istedi
Ve oturup bekledi
Umudu boşunaydı
Kimse öyle değildi

Denizin yüreğini
Söküyordu balıkçı
Ormancı yakmak için
Ağaçlar kesiyordu

Çiftçi vardı sırada
Parçalamış toprağı
Didik -didik içinden
Bir şeyler seçiyordu

Çiçeğe baktı şair
Duygulandı ağladı
Oturup güzelliğe
Övgüyle şiir yazdı
Çiçek meyve demekti
Çiçek yeni başlangıç
Meyve değildi derdi,
Derdi yaratılandı

Şairlik işte budur
Madde mal olmaz ona
O duyguyla yaklaşan
Bağlanandır manaya
O çarkı seviyordur
Döndüreni de elbet
Minberi insanlıktır
Kıblesi insanlığa


Mehmet Türkan

Şiirin öyküsü:

Tanrı yeryüzündeki varlığı paylaştırıyormuş.”Alın Bunları sizler için yarattım” demiş. Herkes payına düşeni almış ama aralarında şair yokmuş. Şair geldiğinde ortada hiçbir şey kalmamış. Haliyle şair de malsız kalmış. Tanrı şaire sormuş.
“Siz niye yoktunuz, bakın size bir şey kalmadı. Neredeydiniz”
Şair: “Asında çok şey var. Siz paylaştırırken sizinleydim. Sizi seyrediyordum. Ben alacağımı aldım “demiş