Kalbinde gevşeklik olan birisi,
Küçük bir sınavda satar kendini.
İnsanlıktan ölü, hayvan dirisi,
Cinsince sürüye katar kendini.

Özünü kaplayan kiri silmeyen,
Suratı asılı, yüzü gülmeyen,
Bir gönül bulup ta, girmek bilmeyen,
Gidip bir soysuza çatar kendini,

Biri iki görür şaşı olanlar,
O tektir desende, seni yalanlar,
Zalimin zulmüne sessiz kalanlar,
İblisin bağrına atar kendini.

Nefret tohumunu gömer derine,
Şeytan dayanamaz onun şerrine,
İnsanca insanı sevmek yerine,
Canavar beslerse, yutar kendini.

Gönül toprağını âşıklar eker,
Onu yeşertmeye gözyaşı döker,
Leş insana pistir, kuzguna şeker,
Adam olan arif yapar kendini.

İyilik arayan, kötü olur mu?
Allah’ı arayan bela bulur mu?
Suyu bol ağacın dalı kurur mu?
Gül susuz kalınca yakar kendini.

Her nimetin hakkı, terdir emektir,
Salihlerin vasfı helal yemektir,
Sebepsiz sorgusuz veren cömerttir,
Cimri elleriyle yıkar kendini.

Meyvelerin hepsi, üst üste katlı,
İçindeki lezzet kabuktan tatlı,
Aşkın damağına iz koyan atlı,
Gönül süvarisi yapar kendini.

Gözlerin dört yanı sardı saralı,
Eller ak pak olmuş, sense karalı,
Sözler kendineyse susma yaralı,
Arif kem söz etmez, tutar kendini.

09.05.2010…….Mustafa YARALI