Âsi serçem
vedasız,apansız gidişin dokundu
gözlerimdeki hüznü kim kurulayacak peki..?
incecik sesli ,delişmen çığlıklar otağı bağrım
dualarım çaresizliğin mekânında
nefeslerim buğulanmıyor tıraş olduğum aynalarda
bak,bu yangınından geriye kalan bir avuç kül
kırışan yüzün cam renksizliğindeki ifadesizliği
yalan
artık dünler yalan beynimde
yürek katmanlarımda mezarlık sessizliği
şakaklarımda gezinen ise,hüzzam…
göz yaşartan sözlerindeki gizli bilmeceler…
kirletilen ve yakılmaya hazır hikâyemiz
duygularımızın hücrelerinde eksilmiş kelimeler
şimdi umutsuzluk vuruyor tam alnından aşkı
eridi keskin kılıcım sinsice içimdeki yangınlarda
uzattım bileklerimi zamana
damarlarımdan gecemdeki mavi sızıyor kederden kaldırımlarıma
oda çiçeklerim gibi hasret kaldım rüzgârın sesine
savruldum çaresizliğime
hadi,
topla yıldızlarımı âsumanımdan,dökülmeden…