SENİN ADINA…

Adını duydukça kalbime mızraklar,
Dilime mahpus yasaklar,
Gözlerime gözlerin,
Aklımın göğüne hayalin,
Kördüğüm gibi dolanırlar…

Sonbaharda salınana her yaprak,
Nisan yağmurlarında ıslanana kaldırımlar,
Adını anarken yarım yamalak,
Kokun burcu burcu kokar,
Şiirimin hüzünlü mısralarında,
Yüreğimi İbrahim’in ateşinde yakar…

Ben “Zelâl” derim,
Senin adına…
Porsuğun nazlı akışına bırak,
Mutluluk vadilerimin üzerinden,
Bir oyana bir bu yana salınarak,
Anınca adını dilsiz bir başak…

Egenin çılgın, divane dalgalarında,
Eski bir şehir canlanırken kararak,
İzmir’in kordon boyunda,
Ellerim cebimde avare avare dolaşarak,
Seni düşünürüm;
Bir Çingene güzelinin;
Bir gül satmak için ki haykırışlarında,
Egenin çılgın, divane dalgalarında…
Şarkılar derinleştirir yaramı,
Hatıraların ağırlaştırır sancımı,
Yokluğun çoğaltır yalnızlığımı,
Senin adını duyunca…
Adın merhemdir derdime,
Çaredir çileme,
Zikirdir dilime
Ben “Zelâl” deyince
Senin adına…

Celalettin Yünel
"