bilirim kuytularda beklemeyi
ellerin bacakların arasında
çömelmiş dururken
çaresizlik halini...

ama diyor insan;
tutunmalısın diyor
dönen çarkın bir dişine sende
yükseğe cıkabilmek için

ama diyor yine insan
zembereği çıkmış hayatın
çarkına tükereyim
dönmüyor ya benim için

bir daha ama diyor insan
zaman diyor saatler
dönmesede akar
rüzgardır zaman katıl diyor
önüne, şurda ne kaldı
ölüme...

sonra ama diyor
yalnızım ben hemde çok
kimse yok
bugün günlerden ne olduğunu söyleyecek
kaçırırm önemli şeyleri...

ama diyor sonra
bu burnumdan gelen hayatım mı
bir iç çekişle toplanır mı
sonra diyor nefes almak kadar basit yaşamak...

ama diyor
tam bulmuşken kendini
çaresizim diyor
çileler, yumak yumak
kendim mi ördüm bu çileden başıma bir çorap...

ama diyor
bu labirentte kaybolmak
kader diyor
ama yürüdüğün sürece
hep çıkış var düşünmüyor...

ama der insan
amaçsızlıkta
varsa bir amacı
olmaz ama’sı...

girift bir bilmece
ama ...
umutsuz olma...