“Ayaklarım” dedi karanfil…
Ayaklarım ağrıyor.
Sonra durdu apansız
Gülmeye başladı sarsıla sarsıla
“Neden” diye düşündü
……köklerim değil de, ayaklarım dedim.
Şaşkın dı biraz, biraz da utangaç
Hani… biraz da korkulu
Gölgelerden korkar gibi biraz.

Ne kadar zaman geçti bilemedi…
Öylece kalmıştı kımıltısız
Çekingen bir bakış attı
……………….etrafına birden.
Utangaçlığını çıkardı üstünden
Şaşkınlığı yere düştü
Korkusu uzaklaşmıştı çoktan
Yapayalnız kalmıştı.

Çekti köklerini topraktan
Ve çılgınca bir koşunun içinde buldu kendini
Alabildiğine koşuyordu şimdi
Uyanıp bir rüyadan
Yeni bir dünyada olmak gibi
Ya da bırakıp
Tüm dünyayı ardında
Bir rüyada uyanmak gibi
Ummadığı bir anda
Tutsaklıktan özgürlüğe doğmak gibi.

Ne kadar koştu, bilemedi…
“Zamansız bir düş”tü bu,
…………tek başına koşulan zamansız bir yarış
Ve başladığı gibi bitti koşu
Durdu Karanfil,
Durdu çıpınışı yüreğinin.
Zaman çoktan durmuştu
Yaşam da…

Bakındı etrafına…
Bir daha…bir daha bakındı
Diğer karanfiller yok olmuşlardı
Papatyalar da yoktu…
Göremedi güneşi
Sesini duyamadı rüzgârın
Neredeydi kuşlar
Böcekler neredeydiler…
Kokusu bile terketmişti Karanfil’i

Şaşkınlıkla ayaklarını gördü karanfil
Köklerinin yerinde duran
Bir sağa döndü
Bir sola.
Birkaç adım ilerledi
Sonra döndü
Artık koşuyordu yeniden
Nereye gittiğini
Bilmeden.
Ve koşuyordu peşinden korkusu
Pişmanlığı geliyordu
Peşlerinden.

“Tanrım” diyordu Karanfil
Aydınlat yolumu
Bırak bahçeme döneyim
Bir de, köklerimi ver geriye,
Toprağıma gireyim.

……………………….…..devam edecek