önce duvarlar ördün kendince
kapısı penceresi olmayan
karanlıklarda kaldın
ateşlere verdin dört bir yanı
korkuların vardı seni aşan
yanmaya başladığında anladın
ağladın ağladın
sıcaktı her yer
oysa sen üşümeye başladın


bağırdın birden
içinden bir şeyler koparcasına
senin sağır duvarların vardı
kendi ellerinle ördüğün
ki duyuramadın sesini
bağırdın
duymadılar seni


sen kendine bile duyarsızdın
çokluğun içinde yaşarken yalnızlığını


bir an nefeslerin sıklaştı
sonra nefessiz kaldın
gözlerin tek noktaya baktığında
belki de ölüyorum sandın


tanrıdan bir el istedin
senin sessiz duvarların vardı
ve ateşler
ve gözyaşları
ve korkuların


kurtulmak istedin
kendine olan tutsaklığından
kaçamadın
duygularını gizlediğin
prangaların vardı


duvarların sana yükselirken
geceler yastığına ıslandı
kıramadın zincirlerini
çırpındın hayata tutunmak için
gözyaşların büyüdü içinde
yalnızlığın korkuların ve sen
boğulmaya başladın
bir gece daha sabah olurken