0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1635
Okunma
ağaçsız ormanlar gibi;
kısa artık saçlarım
uzamış sakallarım
ve karanlıklar içinde şakaklar’’ım
ayrılık;
kimsesiz bir titreme nöbeti
sarıyor benliğimi
artık önemi yok;
çıplak ayakla yürüdüğümüz
koyların..
kalmadı değeri cam kırıklarına
bastığımız ayaklarımızdaki
yaraların..
yollarında yürüdüğümüz toprakların
ve kırdığımız dalların
dedim’’ya;
ağaçsız ormanlar gibi
kısa artık saçlarım
uzamış sakallarım
ve karanlıklar içinde şakaklar’’ım...
