"gecenin kalbinden yıldızları çaldım
maviye bürünsün diye çiçeklerim,
şarkımı söyledim hafiften esen yele karşı,
ah,yad ettim yine sevgiliden kalan sevinçleri."

aşk,tozlu kaldırımlarda sabahlara değin
gezindiğim avare yıllarım;
sarhoşluğum,utangaçlığım,yadsınamaz gerçekliğim!
aldı götürdü beni karanlıklara
mahzun,kapılmışım o teneffüs zillerine
aşk,sırnaşık bebeğim!

gözlerin dili olsa da konuşabilse
dilin kifayetsiz kaldığı şafaksız sabahlarda.
bedenin avuttuğu bilmeme o kaçıncı kadehin devrilişi
dışarıda oysa kar
beyaz örtüsünü giyinmiş mahşeri bir sessizlik;
yaşın yuvarlanmış hali Cahit Sıtkı’nın
şiirlerin bile dizginlenemediği bir muamma
çağıl çağıl çağıldayan;
zil zurna,
avarelik zamanından kalma bir aşkın yosun tutmuşhali,
aşk çek eteğini,dehlizlerimden benim,
ne kadar acı versen o kadar yalnızım!

istemsiz hareketlerimin başladığı yerde
aşk, zencefilim,krizantem çiçeğim
intiharın soğuk duşu
olmazsan diyorum
hayatımı alıp paramparça savurmasan diyorum
eylül yangılarının başladığı yerden
belki sığınabilirim
yalnızlığıma!