Her şair şiir yazmış, yare jest olsun diye
Ben yazmadım ondandır kaşını yıkar yarim
Bana da bu yakışır yazmam lazım methiye
Allah yarattı demez boynumu sıkar yarim

Kadın değil mübarek yedi köyün efesi
Borazan yutmuş gibi en üst perdeden sesi
Soğan,sarımsak kokar yüz metreden nefesi
Seni gören talihsiz burnunu tıkar yarim

Zorlasan peruk çıkar yay gibi hilal kaştan
Boy pos endam irice, sanki yontulmuş taştan
Bir etek zor dikilir yirmi metre kumaştan
Günde sekiz on kere kantara çıkar yarim

Dişleri tırmık gibi,ağız desen mağara
Dudaklar kaymış gitmiş her biri bir kenara
Dili var pabuç kadar işte budur manzara
Bana her kızışında salyalar akar yarim

Saçlar çalı misali baş üstüne bezenmiş
Kirpik adeta fırça,aşağıya uzanmış
İki okka burun var Pinokyo’ya özenmiş
Süsünden geri durmaz hızmalar takar yarim

Bir çene var her saat ötüyor zırıl zırıl
Ciğerler körük gibi ses verir hırıl hırıl
Felfecir okur gözler dönerken fırıl fırıl
Bana bakarken sanki, trene bakar yarim

Maşallah kulak anten,el pideci küreği
Ayak üstü götürür iki tepsi böreği
Söyleyin var mı dostlar uzun lafın gereği
Çok fazla iltifattan usanır bıkar yarim

Nasıl aradım buldum aklıma şaşıyorum
Yorgana sarılan sen, ben ise üşüyorum
Ne gün yanında yatsam yataktan düşüyorum
El dursa ayak durmaz ey benim sakar yarim

Denge bozuk Karaçay,bu ne biçim düzense
Kıyamet kopar orda,her nereye uzansa
Talihli geri verir piyangodan kazansa
Ama kendine sorsan cihanı yakar yarim


İbrahim Karaçay