0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
821
Okunma
Yürek körfezinden açıldığın zaman
Kimseler bilmez etraf ne halde
Siyahlar giyinmişsin gözlerin ırak
Beni her seferinde öldürüyorsun
Nargilemden tüten puslu bir duman
Bu hayat bir daha yaşanmayacak
Sorumlu değil hiçbir düşünce
Kirpiklerini ellerime döküyorsun
İçimdeki bu güneş açacak gibi değil
İki tahta sandalye yeterdi bana
Oturup konuşmanın dayanılmaz ağırlığıyla
Her yalandan sonra gülümsüyorsun...