Bir bebek düşünüyorum, yürüme hevesinde,
Adım atıyor, sonra öteki, sürüyor mücadele,
Hayatın başındaki azim ilerleyen zamanda,
Hırsa dönüşebiliyor, bazen aksi olsa da…

Öyle ya da böyle, hayat bir şekilde geçiyor,
İstesek de istemesek de kader ağını örüyor,
Önemli olan doğru kulvarda ilerlemektir,
Ömrün bu son deminde boşa kürek çekmemektir…

Dünya bir serap gibi, bir göründü bir yok oldu,
Ufukta parlayan güneş ömrün sonunda soldu,
Geçen gün yahut asır, aynı kapıya çıkar,
Böyle gözüküyor sonsuzluktan okunanlar…

Bir dede düşünüyorum, ömrünün son deminde,
Usulca yerinden kalkıyor, hedefi nereye?
Kalkıncaya kadar aklında ne varsa gitti,
İkinci adımdan sonra hedefsizce ilerledi…

Kendimi düşünüyorum, ömrün neresindeyim?
Belki ortasındayım, belki de sonundayım,
Her durumda bir gün kaldı önümde, gerisi yalan,
Ne giden fayda eder, ne de elimizde kalan…