Yine hüzünlüydü dizeler dost şairim. Şöyle bir teklifim var: Bu kadın milletine güven olmuyor nasılsa, sevmeyelim en iyisi. sonuçta üzülen bizler oluyoruz. Acaba diyorum yine şiir yazabilir miyiz ki? Ya da formatımızı değiştirelim, mutluluk şiirleri yazalım. Hüzünlü şiir yazma işini kadınlara bırakalım...

Yine mi olmaz diyosun. Öyle dediğini duyar gibiyim. Ne yapalım, o halde devam...

Nasılsa söz dinlemezsin sen değerli üstadım. Diyorum ki, tüm sevenler senin gibi olsa. Nasıl yani deme... Mert, ne istediğini bilen. Adam gibi adam. Yani herkes böyle olsa.Kadınlar mı?.. Geç onları. Erkek erkeğe muhabbet ediyorum seninle şurda. ya dostum, sesini niye duymaz ki sevilen. Yani haksız mıyım şimdi? Eğer sesini duysaydı, sevgine karşılık verseydi, bu şiiri böyle mi yazardın? Mutluluk olmaz mıydı dizelerde şimdi. Olurdu, bal gibi olurdu. İyi de, şimdi bu yorumumu okuyan kadınlar bana ateş püskürecek. Püskürsünler... Göğsümüzü siper ederiz biz. Elbet diyecek sözümüz vardır. Yoooo, kadın düşmanı değilim, kaşık düşmanı da. İyi de üstad, niye bizi üzerler yine de. neyse, bunlar ince konu. susayım ben şimdi, bir iç savaş çıkmadan şimdi.

dostça kal, sevgiyle kal.