eskiden küçükken ben
minicik bir çocukken
ayağımda don tutmazken
burnumdan sümük akarken
çamurda misket oynarken
tasayı derdi tanımamışken
dünyayı yalnızca doğduğum yer sanırken
ilimden ilçemden haberim yokken
ilkokula başlarken
okulda öğretmenim döverken
arkadaşlarıma öfkelenip söverken
işte o yıllarda ben…
annem babam öğretmenim
konu komşu büyüklerim
ne söylerler ne yap derlerse
çocukluk saflığı ile doğrudur derdim

yıllar geçti
altından su geçen köprülerin yenisi yapıldı
gönül bazen bir güzele kapıldı
değiştik olgunlaştık çağdaşlaştık!
aynı apartmanda merhabasız yıllar
terör tetikçilerine emanet sokaklar yollar
şakır şakır su dökülen balkonlar
birbirinden kuşku duyan insanlar
yalanlar dolanlar
şeytanın bile aklına gelmeyen planlar

işte bütün bunlar
güzel yurdum insanında
tek değişmeyeni gösteriyorlar
genlere kadar işlemiş zehirli tohumlar

istisnasız değil elbet
gerçekte emeğini yüreğini
her şeyini ortaya koyanlar da var
ancak bunlar azınlıktalar

inancınızı yitirmeyin derim
elbet bu böyle sürüp gitmeyecek
gün gelecek karanlık bitecek
özgür bir ülke ve dünya olacak
ancak sırt üstü yatmakla olmaz
herkes taşın altına elini koyacak