Hangi kapı arası sızan karanlığımdın
Güneşi arkasında remzleştirip sokulan
Istırap zuhur eden bohem yavanlığımdın
Öz nefsin menzilinden kurşuna hedef olan

Gönül sitemkarlığını nefsin bakışlarını öyle ustalıkla dile getirmişsiniz ki her zaman söylediğim gibi sitenin ender şairlerdensiniz bu kadar yazılabilir ancak.

Yaşamımız boyunca insan bazen dağıtmak ister dediğiniz gibi nefsin menzilinde olmak ister.
Nefiste öyle dehşetli bir nokta ve açılmaz bir ukde var ki, zıtları birbirinden tevlid eder. Ve aleyhte olan her bir şeyi lehte zanneder.

Meselâ, güneşin eli sana yetişir, ziyasıyla başını okşar. Fakat, senin elin ona yetişemez. Ve senin keyfin üzerine hareket etmez. Demek, şemsin sana karşı iki ciheti vardır: biri kurb, diğeri bu’d. Eğer senin ondan baîd olduğun cihetle “O bana tesir edemez” ve onun sana karîb olduğu cihetle “Ona tesir edebilirim” desen, cehlini ilân etmiş olursun.

Hâlık ile nefis arasında da bir kurb ve bu’d vardır. Kurb Hâlıkındır, bu’d nefsindir. Eğer nefis uzaklığı cihetiyle enâniyet ile Hâlıka bakıp “Bana tesir edemez” diye bir ahmaklıkta bulunursa, dalâlete düşer. Ve keza, nefis mükâfatı gördüğü zaman “Keşke ben de öyle yapaydım, böyle olaydım” der. Mücâzâtın şiddetini de gördüğü vakit, teâmî ve inkâr ile kendisini tesellî eder.

Bu anlamda bu kısa ama derinliği olan dörtlükte BOHEM yaşam nefsin serkeşliğine kaptırmasın diye dua etmek gerekir diye düşünüyorum.

Şükran hanım gönül dolusu sevgi ve saygılarımla.