Kınalı Kuzu

Kurban olsun diye kınalamış
Anası oğlunun saçlarını
Hiç çatılmamış şimdiye kadar
Kurbanına simsiyah kaşları.

“Koçlar gibi gideceksin demiş
Bayramın Çanakkale’de senin”
Öperken alnından gülümsemiş
“İnşallah şehit olur bedenin…”

“Ana” dedi kınalı kuzu
“Vatan uğrunda ölmek
İnan bana vız gelir
Dünyalar toplanıp gelse bile
İmanım karşısında
Cılız gelir…”
Çanakkale,
Dünyanın geldiği yer
Bir vatan uğruna
Binlerce Mehmet’in ’vurulup tertemiz alnından’
Bir güneş gibi yattığı yer.
Çanakkale,
İsterse sürüyle gelsin medeniyetin ordusu
Türkün aklına gelmez ölmek korkusu
Yok etmek değildi yapılan
Yaşamak savaşıydı,
Var olmak savaşıydı bu.
Öyle bir savaştı ki
Bir göz fırlamış başından düşmana bakıyordu
Parçalanmış bir gırtlak Allah Allah diyordu
Kanlar içinde bir ayak düşman üstüne yürürken
Tetikte kopmuş bir parmak
Hâlâ mermi sıkıyordu.
Denizden, karadan, havadan saldıran bir medeniyet
Yer gök kan olmuş, yer gök et
İşte Batı
İşte insanlık denilen vahşet.

Toplanıp gelse ne yazar medeniyetin ordusu
Çanakkale dardır, bilinmez mi geçilmez
Hiç olmamıştır ki kuzuların ölmekten korkusu
Türkler vatan için can vermekten çekinmez.
Her neferinde memleket kadar büyük bir yürek
Her yürekte memleketten büyük iman var
Nasıl geçilebilir böyle kınalı başlardan,
Etten, kemikten bir duvar?

Geçemediler
Geçemeyecekler
Ne imanı hesapladılar
Ne akacak kanı
Bilemediler ki hiçbir Türk
Ölmeden bırakmaz vatanı.
Bırakmadı kınalı kuzu
’Vurulup tertemiz alnından’ uzanıp yattı
Melekler bu kuzuya
Yeşil bir anahtar uzattı
Açtı cennetin kapısını
Oradaki şehitlere
Kınalı kuzuları alkışlattı.

“Kınalı kuzum, kınalı kuzum
Yoluna kurban olduğum
Vatana kurban olasın diye
Dokuz ayda doğurduğum
Ak sütüm helal ettiğim
Görevini yaptı geçirtmedi düşmanı” diyordu
Köyde dimdik gezen annesi
Gelmiyordu geceleri sevincinden uykusu
Duyulmuyordu akmayan gözyaşlarında
“Olmadı kuzumun yavuklusu” diyen sesi.

Turgut Uzdu