Ben de tarlalarda eşsiz günler geçirdim
uçsuz bucaksız sapsarı ovalarda
gizemli bir rüzgarın
iliklerime geçip
bana yaşam verdiğini duydum
bir anda başaklar, insan boyu
sağdan sola eğilip
ona teslim olurdu

tatlı bir koku ovayı kaplar
toprağın doyacağı
mistik bir kaynağı müjdelerdi

önce yavaş yavaş düşerdi
sonra hışımla bastırır
ufuk çizgisinden beriye
dalga dalga gelerek
tüm dünyanın kirlerini yıkardı
hayatlarını toprağa adamış şair köylüler
sağanağın ruhunu
toprağa hasretini
toprağın da ondan razılığını bilerek
mütevekkil, “bereket” derlerdi
mikailin kanatlarından düşen damlalar
serçeye su
toprağa yaşam
ademe rızk olurdu

sonra çilekeş ırgatlar
kuytularda taş kesilir aniden
gök ağlarken konuşmak günahmış gibi
tek kelam etmeden
bir ibadet gibi
gözlerini uzaklara diker
saçlarını çözmüş bulutlara bakardı
tepelerden ağaçlara
çalılardan köklere
evlerin damlarından
ölmüşlerin taşlarına kadar ne varsa
hayatın ıslak eli değer
her şeye
yağmurun tertemiz ruhu eklenirdi