Bugün yine ihanet etti bana dağarcığım,
Vermiyor kelimeleri,sözcükleri bana.
Yine aksileniyor,yine kaprisleniyor.
Bende bıraktım onu olduğu yerde,
Kimbilir kaçıncı kez olduğu gibi,yine attım kendimi küçük balkonuma.
Dinledim,şehrin kalabalıkların
Gözlemledim aydınlık pencereleri,
Kiminin aydınlığı daha fazlaydı,kiminin sönük,
oysa aynı aydınlatmalar vardı fakat içerilere doğru şöylesine bir uzandığımda,
bazılarında mutluluk dolu şen kahkahalar yaşanırken,
bazılarındaysa,hüzün sisleri kaplamıştı ortalıları.
Kaldırdım kafamı,şehrimi süzdüm görebildiğimce,
Yüzyüze gelmiş gibi bir duyguyla irkildim biran
Fakat ben yinede izledim onu,
Düşündüm o an,
Kimbilir, bu çatıların altında,kaç insan duygularını yüreklerine gömmüş
bir şekilde,kendince yaşıyorlar yalnızlıklarını,
kimbilir kaç insan bastırmak için uğraş veriyor özlemlerini,
Kimbilir kaç insan,bir haber çıkmazında bekliyor,
Kaç insan dolu dolu yaşıyor mutluluklarını,
Bir harman yerinde harman olan buğday başakları gibi karışıyor duygularım
DÜŞÜNÜYORUM nice umutlar,nice umutsuzluklar,nice yangınlar,nice yalnızlıklar ,
nice güzellikler yaşanıyor bu çatıların altında.
Ve biz yinede kendi kaygılarımızı kendi sevinçlerimizi ön plana çıkarma bencilliğiyle başbaşa yaşamaya devam ediyorduk,
insani duygularımızı bazen gözardımı ediyorduk ne..
Dostlarımızla ilgilenebiliyormuyduk yeteri kadar.
Hadi sorun şöyle kendinize,en son ne zaman dostum dediğiniz biriyle,
telefonlaştınız,oturdunuz,dertleştiniz- ,
hadi hadi itiraf edin kendinize bana duyurmadan............EMİN NAMIK BÜLBÜLOĞLU