ahh annem ah!
bunları da mı görecektik?
9 eylül hastanesi
yoğum bakımın kapısında bekliyordum annemi.
babam söyledi, anneni tek yoğun bakım çıkışında görebilirsin.
o yüzden bekliyorum burada.
saatlerce bekledim.
her kapı açıldığında bakıyordum heyecanla.
baktım annem yok, yine doldu yüreğim.
başladı gözyaşlarım.

bir ümit ile bekliyordum annemi.
gelen geçen soruyordu, kimi bekliyorsun diye.
her cevapta üzgün ve çökmüş bir şekilde annemi diyordum.
her geçen beni acıyordu, ah diyordu.

çook derin dalmıştım denizlere…
birden kapı açıldı, bir baktım;
sedyede makinelere bağlanmış bir kadın!
yaklaştım, yüzüne baktım. bu kadın benim annemdi.

onu o halde görünce dayanamadım.
doldu gözlerim anne dedim
annem konuşamıyor, parmağını bile kıpırdatamıyordu.
gülümsedi bana, sanki yavrum dermiş gibi.
ona çaresizce bakıyordum.
dokunamayıp,sarılamamak ölüm gibi….
inanamadım, inanamadım…

o zaman ki düşüncelerimi kimse anlayamaz.
ben bile dökemiyorum kâğıda.
isyan edecektim bana annemi verin diye,
o benim annem

ve bu düşünceler sadece 2 saniyede oluştu.
ben küçüğüm diye sokmuyorlar odasına beni.
onu göremiyorum bile.
2 saniyelik bir bakıştı benimkisi
ağlamaya başladım annem diyerek…