dünlerim sevişirken güvertelerin ıslak zeminlerinde
üzerindeki giysilerimi gelişigüzel atıyorum okyanusun sığ sularına
rüzgar hayal perilerinden çaldığım masallarımı çağırırken bir anlık
her yokluşumda bir varoluş öyküm aralanıyor ısrarla

karaya oturttuğum ümitlerimin yamalı gemisi kaçtıkça genzime
toprağa bulaşmış yıllarımı özetliyorum içimdeki seraplarıma
küçük nöbetler halinde çıkarıyorum ışığa vurgun gözlerimi
karıncalaşmış yaşam şeridimi azat ediyorum tutkularıma

adım adım yaklaştıkça gönül bahçemin koca vişne ağacına
yeşilin sahte bakışına tuzak kurmuş dallarında dizelerim
baharın yorgun suretini düşürüyorum yapraklarına
mavi duygularımı esir eden hırçın zincirlerim kırılgan

sorgularımın perdeleri aralanırken dekorsuz sahneme
henüz yazılmamış sayfalarıma damıtılan göz yaşlarım tetikte
yakaladığım mutluluk uçma anına kadar dilsiz kafesinde
uykularım büyüsünü dudaklarıma boyayan vişnenin hükmünde